Από τον Νίκο Γαργαλάκο
ΥΠΟΘΕΣΗ: Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Τα λίγα λόγια εμψύχωσης που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.
Με τις οικογένειες που χώρισε ο αιματηρός Ισπανικός Εμφύλιος να πλανιούνται στο φόντο της ιστορίας του ―υπενθυμίζοντας την Ιστορία από την οποία πρέπει να διδασκόμαστε γενικότερα―, ο 72χρονος Πέδρο Αλμοδόβαρ μάς βάζει στο παράλληλο μονοπάτι δύο ηρωίδων που βιώνουν ταυτοχρόνως τη μητρότητα, εκτός γάμου. Η 40άρα Τζάνις (η Πενέλοπε Κρουζ στην πιο ώριμη ερμηνεία της), επαγγελματίας φωτογράφος με αξιοζήλευτη πορεία, είναι συνειδητοποιημένη ότι θα μεγαλώσει το παιδί της μόνη, όντας απολύτως έτοιμη να ανταποκριθεί στον ρόλο της. Συνεχίζει έτσι μια ακούσια οικογενειακή παράδοση πατρικής απουσίας που πρώτοι είχαν επιβάλει οι ακροδεξιοί φαλαγγίτες σκοτώνοντας τον προπάππου της (η ίδια δεν γνώρισε ούτε τον πατέρα της). Στον αντίποδα, η έφηβη Άνα (Μιλένα Σμιτ) δεν νιώθει καθόλου άνετα με την ιδέα της μητρότητας, ρόλος στον οποίο δεν είχε καταφέρει να αντεπεξέλθει ούτε η περιοδεύουσα ηθοποιός μητέρα της.
Στην περίπτωση της Τζάνις, ο Αλμοδόβαρ σκαρφίζεται ένα πικρό παιχνίδι της μοίρας που θα την ενώσει με τα βιώματα των προγόνων της (οι οποίοι δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τα παιδιά τους), ενώ με σημείο αφετηρίας την Άνα θα εστιάσει στα τραύματα που μοιράζονται οι οικογένειες και τα μεταδίδουν σαν σκυτάλη στους απογόνους τους. Καθώς οι δρόμοι των δύο γυναικών διαπλέκονται, ο δεσμός τους αποκτά νέες εκφάνσεις και μετατρέπεται σε αφορμή επαναξιολόγησης του εαυτού τους.
Οι «Παράλληλες Μητέρες» («Madres Paralelas», αγγλ. «Parallel Mothers») είναι μια υπέροχη ταινία που διαχειρίζεται ολιστικά το θέμα της ταυτότητας, ρίχνοντας ματιές πίσω ―στις ρίζες, τα τραύματα, την ιστορική μνήμη και την αναγκαιότητα η αλήθεια να μην μπαίνει στα συρτάρια της λήθης―, αλλά και μπροστά ―στο σθένος των καθημερινών γυναικών που γράφουν τη δική τους ιστορία και αφήνουν μια σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Γιατί ο δρόμος προς τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή του ποιοι είμαστε, δεν επιτρέπει να αποστρέφουμε το βλέμμα από πουθενά.
FILM PLANET 
Μια σκέψη σχετικά μέ το “Κριτική: «Παράλληλες Μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ”