Από τη Βίβιαν Μελικόκη
Δύο από τις εγχώριες σειρές-εκπλήξεις της φετινής σεζόν μάς ήρθαν από τη συχνότητα της δημόσιας τηλεόρασης, η οποία συνεχίζει να δίνει στο κοινό την ευκαιρία να τις παρακολουθήσει μέσω της εύχρηστης ψηφιακής πλατφόρμας της.
Πάει καιρός που δεν βλέπω ελληνόφωνα τηλεοπτικά προγράμματα, ειδικά της εκάστοτε διανυόμενης εσοδείας. Θες ότι δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι και πρέπει να μπω στη διαδικασία της αναζήτησης; Θέλεις ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου δεν βρέθηκε κάτι να με κρατήσει για όλη τη χρονιά, πολλώ δε μάλλον να αποκτήσω την έξη και να το ακολουθήσω στη δεύτερή του σεζόν; Πέρσι ας πούμε είχα αποπειραθεί να παρακολουθήσω στην ΕΡΤ τα «Η τούρτα της Μαμάς», «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» και «Τα καλύτερα μας χρόνια», ωστόσο μόνο το τελευταίο μου διατήρησε ακμαίο το ενδιαφέρον και το παρακολούθησα για πάνω από 2-3 επεισόδια.
Φέτος, όμως, τα πράγματα πήραν μια διαφορετική τροπή. Δεν θυμάμαι αν παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο της σειράς μυθοπλασίας «Καρτ ποστάλ», επειδή το πρότεινε με ιδιαίτερη θέρμη μια φιλενάδα μου (που την εμπιστεύομαι σε ο,τι μου συστήνει) ή τελικά πάτησα το κουμπί «Παρακολούθηση», επειδή είχα «βαρεθεί» να βλέπω το πρόσωπο του Ανδρέα Κωνσταντίνου να φαίνεται πάνω-πάνω κάθε φορά που έμπαινα στο ERTflix για να διαλέξω τι ταινία θα δω. [Να σημειωθεί ότι η ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εξαιρετικές επιλογές για το σινεφίλ κοινό, όπως ταινίες από το αφιέρωμα στον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, προσθήκες από τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο («Άλπεις», «Μικρά Αγγλία») και εκλεκτικές αφίξεις από το παγκόσμιο σινεμά («Cold War», «Burning», «Nightcrawler», «Foxtrot»).
Σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαβασιλείου, η σειρά βασίζεται στα βιβλία της διάσημης Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ, «Cartes Postales from Greece» και «The Last Dance», ταξιδεύοντάς μας στην Κρήτη και -κατά το περιφερειακό κομμάτι της αφήγησης- στο Λονδίνο, μέσα από 12 συναρπαστικές αυτοτελείς ιστορίες. Τις συνδέει ως άλλη ραχοκοκαλιά το ταξίδι (εσωτερικό και μη) του Άγγλου -ελληνικής καταγωγής- αρχαιολόγου, Τζόζεφ (Ανδρέας Κωνσταντίνου), ο οποίος επισκέπτεται την Κρήτη εξ αφορμής κάποιων ανασκαφών, της επίβλεψης των οποίων ηγείται.
Είδα, λοιπόν, το πρώτο επεισόδιο και… κόλλησα!
Ένας άλλος συνεκτικός κρίκος που φαίνεται να διαπερνά όλα τα επεισόδια είναι η ευαισθησία που δεν έχει να κάνει μόνο με τα ζητήματα που πραγματεύεται η εκάστοτε ιστορία, αλλά και με το μεράκι που δίνει ένα διαρκές «παρών» εκ μέρους όλων των συντελεστών. Η υποκριτική, δε, δεινότητα των ηθοποιών σου κόβει πολλές φορές την ανάσα, κυριολεκτικά! Δυστυχώς είναι συχνό το φαινόμενο οι Έλληνες ηθοποιοί, κυρίως λόγω της ενασχόλησής τους με το θέατρο και δη της τριβής τους με την Αρχαία Τραγωδία, να το «παρακάνουν» κινησιολογικά, ξεχνώντας πως βρίσκονται ενώπιον ενός τηλεοπτικού δέκτη. Λησμονούν πως δεν χρειάζονται υπερβολές για να αποδώσουν τον εκάστοτε απαιτούμενο από τη σκηνή εκφραστικό τόνο, δεδομένου ότι ο τηλεοπτικός φακός είναι ικανός με ένα γκρο- πλαν να αποτυπώσει και το παραμικρό ρυτίδιασμα στο πρόσωπό τους, χωρίς να χρειαστεί να αρθρώσουν καν κουβέντα. Αυτό μάλλον είχε στο μυαλό του ο πρωταγωνιστής, Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα με το αληθοφανές και λιτό παίξιμό του.
Στα επεισόδια παρελαύνουν ηχηρά ονόματα που ομοίως δεν έχουν απογοητεύσει και δεν απογοητεύουν ούτε εδώ με τη συμμετοχή τους. Μερικοί εξ αυτών είναι ο Θανάσης Παπαγεωργίου («Απόστρατος»), η Μαρία Ναυπλιώτου, η Μυρτώ Αλικάκη, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο τελευταίος σε ένα πολύ γλυκό ρόλο, ο οποίος έγραψε πάνω του λες και ήταν λευκός καμβάς, μη θυμίζοντας καμία από τις προηγούμενες τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Δεν έλειψαν όμως και εμφανίσεις ηθοποιών -που σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τους πεις πρωτοεμφανιζόμενους-, όπως της Λένας Παπαληγούρα, της Σοφίας Κόκκαλη και του Ορφέα Αυγουστίδη, με τον τελευταίο να έχει αδιαμφισβήτητα ωριμάσει από την τελευταία φορά που τον θυμάμαι να παίζει.
Η θεματολογία με την οποία καταπιάνεται η σειρά ποικίλει, όπως και το ύφος του κάθε επεισοδίου. Ας μην ξεχνάμε και το πολυπληθές της συγγραφικής ομάδας [Νίκος Απειρανθίτης, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Δώρα Μασκλαβάνου, Παναγιώτης Χριστόπουλος (μαζί με τη συγγραφέα)], η οποία κλήθηκε να προσαρμόσει το πρωτότυπο σενάριο των βιβλίων της Βικτόρια Χίσλοπ στη μικρή οθόνη. Άλλα θέματα είναι πιο σύγχρονα (ταυτότητα φύλλου/σεξουαλικής προτίμησης, ψυχικές ασθένειες, εφήμερες σχέσεις, κυνήγι επαγγελματικών ονείρων) και άλλα διαχρονικά (η εκδίκηση, η εγκλωβισμός σε φαντάσματα του παρελθόντος, οι τύψεις, οι πειρασμοί και φυσικά ο έρωτας!). Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια επεισόδια, αυτά είναι τα εξής: Το εκπληκτικό “Je reviens” (Επεισόδιο 9· η ανακίνηση μιας συγκινητικής ιστορίας αγάπης από την περίοδο της γερμανικής κατοχής, με σπουδαίες ερμηνείες από τους «βετεράνους» Αιμιλία Υψηλάντη και Αλμπέρτο Εσκενάζυ), “Ο παπάς και ο παπαγάλος” (Επεισόδιο 5), η “Άρια στη χορδή του Σολ” (Επεισόδιο 4) και το “Γνώθι σαυτόν” (Επεισόδιο 11).
«Αγάπη παράνομη»
Άλλη μια έκπληξη της φετινής σεζόν, το «Αγάπη παράνομη» δεν μας έρχεται από τη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά από την πατριαρχική κοινωνία της Κέρκυρας του 1906 και το ομώνυμο διήγημα του Κωσταντίνου Θεοτόκη.
Οι ήρωες δοκιμάζουν και δοκιμάζονται από τα άσβεστα πάθη που δεν γνωρίζουν από όρια και κόκκινες γραμμές. Τύψεις, πάθη, ένοχα μυστικά. Στο κέντρο αυτών, ο άνθρωπος, η συμπεριφορά του οποίου «καλουπώνεται» από τη ντροπή της κοινωνίας, τα «πρέπει» της Εκκλησίας, τα έθιμα μιας άλλης εποχής που ίσως δεν απέχουν και τόσο από το σήμερα (;)
Στη θέση του θύματος, η γυναίκα. Εκείνη καλείται να υπομείνει σιωπηλά το όποιο σωματικό, αλλά κατά κύριο λόγο ψυχικό άλγος, υπακούοντας στο δόγμα «σιγή το πάθος φέρειν». Ο άνδρας, από την άλλη, αναμετριέται με ενδότερες σκοτεινές δυνάμεις, με τα ατίθασα κατώτερα ένστικτα που τον κατατρύχουν λες και είναι δαιμόνια. Τελικά, θα σφίξει τα δόντια, θα καθυποτάξει την ιερόσυλη λίμπιντό του και θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κατορθώνοντας στο τέλος να μην πληγώσει τους δικούς του ανθρώπους; Ή θα αφεθεί στην «παράνομη» αγάπη, διαπράττοντας ως άλλος αρχαίος τραγικός ήρωας, ύβρι, αγνοώντας την επερχόμενη έλευση της νέμεσης;
Η σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη και το διασκευασμένο σενάριο της Ελένης Ζιώγα δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μεταφερθεί ο θεατής μέσα σε λίγα λεπτά στη νησιώτικη κοινωνία των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Τα λόγια, δε, περιττεύουν, όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει κανείς για τους πρωταγωνιστές, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Νίκο Ψαρρά, οι οποίοι σε κάθε επεισόδιο δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας (Ό,τι έγραψα παραπάνω για ακατάλληλες υπερβολές και αταίριαστο, εκβιασμένο αντι-τηλεοπτικό παίξιμο, ξεχάστε τα εδώ! Και υπάρχει λόγος· στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για δράμα που εγγίζει τα όρια της αρχαίας τραγωδίας).
Προσωπικά, αγαπημένο επεισόδιο ήταν το 4ο («Η αποκάλυψη») και θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως (ακολουθούν SPOILERS!). Πρώτον, λόγω σεναρίου, καθώς σε αυτό το επεισόδιο βλέπουμε να αποκαλύπτεται το παράνομο πάθος του Θεριανού (Νίκος Ψαρράς) στη σύζυγό του (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), η οποία ύστερα της αποκάλυψης αυτής γίνεται κοινωνός της υποβόσκουσας αμαρτίας, το βάρος διαχείρισης της οποίας μετακυλίεται πια και στην ίδια. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Αν δεν επέμβει, το “κακό” δεν θα αργήσει να γίνει. Αν επέμβει, θα πληγώσει τους οικείους της, θα εκτεθεί στην κοινωνία και θα παρουσιαστεί αδίκως ως «Μέγαιρα». Θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της; Ή θα διστάσει να έρθει αντιμέτωπη με το τοξικό πρόσωπο της αρρενωπότητας που κατοικεί στο ίδιο της το σπίτι, θυσιάζοντας τη δική της φήμη;
Η απάντηση ίσως έρθει από τον δεύτερο λόγο για τον οποίο ξεχώρισα το εν λόγω επεισόδιο. Μια ηρωίδα, ενσαρκωμένη από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, θα μπορούσε να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα; Θα φοβόταν να αναμετρηθεί με την πατριαρχία και το άδικο; Όχι! Ως άλλη Κλυταιμνήστρα στην “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη (αλησμόνητη η ερμηνεία της το καλοκαίρι του 2012, στο πλευρό του Στέλιου Μάινα που υποδυόταν τον Αγαμένονα) θα κάνει τα πάντα -κυριολεκτικά από άποψη υποκριτικής!- προκειμένου να διαφυλάξει την ευτυχία και την ευημερία των παιδιών της! Θα τσαλακωθεί, θα δαγκωθεί, θα απειλήσει, θα καταφερθεί εναντίον του άνδρα της, Θεριανού, με δριμεία ορμή! Έτσι, λοιπόν, και σε αυτό το επεισόδιο η Καραμπέτη δεν διαψεύδει ούτε κατ’ έλάχιστον τις προσδοκίες μας και επιβεβαιώνει ακόμη μία φορά την “αδυναμία” που της έχουμε.
Εντούτοις, θα αρκέσει η επέμβαση της Διαμάντως (Καραμπέτη) για να αποτραπεί το “κακό”; Ή οι ήρωες είναι καταδικασμένοι να βαδίσουν το άδραστο μονοπάτι που έχει χαράξει πριν από αυτούς και για αυτούς η Ειμαρμένη;
FILM PLANET 